شناسنامه
نام: پاویون شرکت فیلیپس در اکسپو ۱۹۵۸ | Philips Pavilion expo 1958
معمار: لو کوربوزیه | Le Corbusier
کارفرما: شرکت فیلیپس و اتحادیه اروپا
مکان: بروکسل، بلژیک
ارتفاع: ۲۰ متر
کاربری: نمایشگاهی
پاویون فیلیپس در اکسپو ۱۹۵۸ توسط معمار معروف لو کوربوزیه طراحی و ساخته شده است. این اکسپو پس از جنگ جهانی اول و تحت مفهوم جوان‌سازی تمدن بعد از ویرانی‌ها و آسیب‌های جنگ شکل گرفته است و بهترین راه‌حل نشان‌دادن امید به آینده را به نمایش گذاشتن تکنولوژی دانسته‌اند. کانسپت این پاویون به گفته شخص لو کوربوزیه طراحی فضایی شاعرانه از الکترونیک است که نور، تصویر رنگی و ریتم و صدا در فضایی ارگانیک به یکدیگر پیوند بخورند و افراد تجربه‌ای از ترکیب موسیقی با معماری را احساس کنند.
تصمیم به ساخت و سایت قرارگیری
شرکت فیلیپس یک شرکت تولید و ارائه لوازم الکترونیکی بوده و از شرکت‌های پیشرو در اکسپو ۱۹۵۸ به شمار می‌آید. فیلیپس سعی داشته ساختاری متفاوت را ارائه دهد و این محصولات خود نباشد که به نمایش می‌گذارد همان‌طور که شرکت‌های آمریکایی تلویزیون‌های رنگی خود را به نمایش می‌گذارند بلکه ارائه تکنولوژی الکترونیکی باشد. فیلیپس تصمیم می‌گیرد طراحی را به معمار هنرمند و آهنگ‌ساز بسپارد. این نمایشگاه در بروکسل کشور بلژیک برگزار شده است و اداره بنا به دست وینچنر و لومباردی از دانشگاه تورین بوده است.
معرفی کلی
ورودی مجموعه یک فضای ساده و مبهم به فرم s شکل است که دعوت‌کنندگی خاص خود را برای مخاطب داشته است. طراحی فرم بنا توسط شاگرد لو کوربوزیه، یانیس سناکیس انجام شده است. ظرفیت مجموعه ۵۰۰ نفر بوده است و افراد می‌توانستند در فضا به‌صورت ایستاده، نشسته و دراز کشیده استفاده کنند. سناکیس فرم چادر سه وجهی را پرورش داده و پنل‌های بتنی نازک را به‌عنوان پوسته در نظر گرفته است. طراحی بنا زبانی اکسپرسیونیستی داشته و نشان‌دهنده تسخیر تمدن با دنیای مدرن بوده است.
فضای داخلی
کانسپت طراحی فضای داخل ایجاد یک سناریو برای بازدیدکنندگان داشته است. طراحی فضای داخلی توسط لو کوربوزیه انجام شده و فضا را توسعه داده است. طراحی به سبک مینیمال است که از یک الگوریتم ریاضی پیروی می‌کند. فضا تداعی‌گر غار بوده نقشه‌های زمین شبیه داخل یک شکم بوده‌اند. طراحی به نحوی بوده تا حداکثر حجم آزاد داخل هسته وجود داشته باشد. کل بازدید از مجموعه ده دقیقه به طول می‌انجامید که دو دقیقه آن صرف شنیدن و ۸ دقیقه دیدن ویدئو بوده است. ۳ پنجره دیگر نیز برای نمایش عکس‌ها وجود داشته است. سطوح خمیده با انعکاس نور‌های رنگی حجم‌های پویا و متحرکی را به وجود آورده‌اند.
صدا و نور در فضای داخل
پخش صدا توسط DTMF به‌صورت فضایی در پاویون بوده است که بلندگوها به داخل دیوار با آزبست پوشانده شده بودند. وارس طرح فضایی دقیق برای قطعه موسیقی ارائه داده است. از ارتفاع ۲۰ متری پاویون جهت هدایت صدا استفاده کرده تا انعکاس مناسب وجود داشته باشد و در مقاطعی سکوت لحظه‌ای ایجاد می‌شده است. تنظیم صدا در فضا یکی از انقلابی‌ترین وجه‌های طراحی پاویون بوده است. در فضا نور سفید سختی حاکم بوده و ۵۱ پیکربندی مختلف نور نیز وجود داشته که طیف گسترده‌ای از نور‌ها را ارائه می‌داده است.
ساخت
ساختار اصلی بنا از اشکال هذلولی مخروطی سازه بندی شده؛ ۹ خوشه از پارابلوئید هذلولی تشکیل شده‌اند. در واقع بنا یک سازه‌ی کششی با کابل‌های فولادی است که به یک تکیه‌گاه فولادی محکم شده‌اند. بتن به طور معمول نمی‌توانسته فرم طراحی شده را تشکیل دهد؛ بنابراین از پنل‌های بتنی پیش‌ساخته به ضخامت ۵ سانتی‌متر آویخته بر کابل‌های مفتولی استفاده شده است. هذلولی‌ها به‌صورت نامتقارن با خطوط زاویه‌دار پویا تشکیل شده و سطوح منحنی از خطوط مستقیم تشکیل شده‌اند که الهام گرفته شده از متاستاسیز در اکسپو سال ۱۹۵۵ بوده و با سطوح موازی بازی شده است. پوسته بیرون از صفحات چوبی با روکش آلومینیومی به وجود آمده است.
نکته نهایی
این پاویون ترکیبی از معماری، فیلم، نور و موسیقی بوده که در یک مکان و یک فضا جمع شده‌اند تا احساسات مخاطب را نسبت به تکنولوژی برانگیخته کنند. این بنا مورد الهام در طراحی ایستگاه ساوا اوچوتای در لهستان قرار گرفته است. طراحی و ساخت این ساختمان وابسته به کامپیوتر بوده و طراحی بدون تجهیزات مدرن امکان‌ناپذیر بوده است. پاویون در نهایت در ۳۰ ژانویه ۱۹۵۹ تخریب شده است. این پاویون نمادی برای دنیای مدرن به‌حساب می‌آمده است. افراد زیادی در طی سال‌ها به مدل‌سازی بنا پرداخته و سعی کرده‌اند آن را بازسازی کنند اما هنوز این طرح به سرانجام نرسیده است.
