شناسنامه
رنزو (رنتسو) پیانو | Renzo Piano
تولد: ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷
محل تولد: جنوا، ایتالیا
اتمام رشته معماری از دانشگاه پلیتکنیک میلان: ۱۹۶۴
سبک طراحی: های -تک
زندگی فردی و تحصیلی
رنزو پیانو معمار معروف و تأثیرگذار معاصر، متولد ایتالیا در ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ میلادی در شهر جنوا در جنوب کشور به دنیا آمد. مردان خانوادهی او پیمانکاران ساختمانی بوده و او از کودکی با معماری آشنا بوده است. در دوران تحصیل ابتدایی به مرز اخراج از مدرسه رسید اما درس خود را ادامه داده و برای تحصیل معماری به دانشگاه فلورانس میرود. در زمان آشوب میلان و هنگامی که دانشگاهها اشغال شدند همراه فرانکو البینی معماری را بهصورت عملی یاد گرفته و سپس رشته معماری را در دانشگاه پلیتکنیک میلان در سال ۱۹۶۴ با پایاننامه خود به موضوع ساختمانهای عربی در قسمتهای داخلی لیگوریا به پایان میرساند و از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ بین انگلستان و آمریکا برای تکمیل تحصیلات خود در سفر بوده است.
زندگی حرفهای
تجربه حرفهای او در کنار خانوادهاش در شرکت پیمانکاری مسیر حرفهای را برای او هموار کرده است. او فعالیت حرفهای خود را در کنار استادش مارکو تسانوسو آغاز میکند سپس با معمار فرانسوی ژان پرووه آشنا شده و از او تأثیر میگیرد. از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ در کنار ریچارد راجرز در طراحی مرکز ملی هنر و فرهنگ همکاری کرده و شاخصترین کار خود را طراحی میکند و بعد از آن زیر نظر گروه مهندسی در فلورانس ایتالیا کار خود را شروع میکند.
همکاری با لویی کان در فیلادلفیا در ماکوفسکی لندن نیز از تجربههای ارزشمند او میباشد. از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱ با پیتر رایس همکاری داشته و با یکدیگر آتلیه رایس و پیانو را اداره میکردند. در سال ۱۹۸۱ پیانو شرکت خودش را با نام مرکز ساختمانی رنزو پیانو تأسیس کرده و ۱۵۰ نفر نیرو در پاریس و نیویورک در این شرکت فعالیت میکنند. همچنین مالک شرکت فراتلی، شرکت معماری و ساختوساز و مصالح است که میراث خانوادگی او میباشد.
کارهای رنزو با تکنولوژی روز همراه بوده و همواره به ریشه و اصل معماری کلاسیک ایتالیا و فلسفه بازمیگردد. کارهای او خلاقانه و نوآورانه هستند و حجمهای ساده، کاربردی، معقول و سبک خلق میکند که برخلاف معماران هم عصر او در چشم نمیآیند اما تأثیرگذار هستند. توجه او به نحوه اتصالات در کارهایش از نکات برجسته طراحی او بوده است و اعتقاد دارد معمار باید از طراحی تا اجرا همراه پروژه باشد. او همواره سعی در احیای بناهای شهری و بافت شهری داشته و پروژههای متعددی را در این راستا خلق کرده است.
پیانو هنر، معماری و مهندسی را با یکدیگر تلفیق کرده و همواره در جستوجوی تحول و نوآوری و ابداع بوده است. به راهحلهای مدرن و فناوری علاقه داشته و سبک معماری او را های -تک میگویند. منبع الهام او طبیعت است؛ از فرمها الهام گرفته، از عناصر طبیعی در کارهای خود استفاده کرده و به سایت توجه ویژه دارد و سعی میکند رابطه بین انسان و معماری را فهم کرده و در کارهای خود به نمایش بگذارد. در سالهای اخیر بهترین نمونههای معماری سبز را طراحی کرده که نقش مهمی در گسترش مفهوم پایداری داشته است.
پیانو علاوه بر معماری در طراحی مبلمان نیز فعالیت کرده و صندلی و میزهای معروفی را طراحی کرده است. عمده مصالحی که او در طراحیهایش استفاده میکند، چوب است و طرفدار سادگی و شفافیت میباشد. او مانند جین پرو دنبالهرو عقاید نویسندگان انگلیسی قرن ۱۹ است و از آنجلو ساکسون نیز تأثیر گرفته است.
رنزو معماری را نوع بامزهای از هنر دانسته و آن را مرزی میان هنر و علم تعریف میکند. او معتقد است معماری از سوی زندگی واقعی آمده و از آن تغذیه کرده و هدایت میشود. معماری از نظر او حیرتآور و زندگی یک معمار فوقالعاده است. به تعبیر او یک معمار باید ۱۰ صبح شاعر باشد، ۱۱ صبح انسانگرا تا مسیر خود را فراموش نکند، ظهر یک سازنده باشد؛ چرا که معماری هنر ساختن بنا و سرپناه میباشد.
آثار رنزو پیانو
مشهورترین طرح پیانو که شهرت جهانی را برای او به همراه داشته و سرآغاز پروژههای بزرگتر بوده مرکز ژرژ پمپیدو در فرانسه است که با همکاری ریچارد راجرز در سال ۱۹۷۷ طراحی شده است. از دیگر آثار مشهور او:
- پاویون ایتالیا در اکسپو اوزاکا ژاپن، سال ۱۹۷۰
- برجهای سیدنی استرالیا، سال ۱۹۸۱
- استادیوم فوتبال سن نیکولا، سال ۱۹۹۰
- فرودگاه بینالمللی کانسای ژاپن، سال ۱۹۹۴
- ساختمان مرکز علم و تکنولوژی ملی هلند، سال ۱۹۹۷
- برج شارد در لندن، سال ۲۰۱۲
- موزه هنر آمریکایی ویتنی در نیویورک سیتی، سال ۲۰۱۵
- مرکز فرهنگی پاول کله در سوئیس
- ساختمان آکادمی علوم ایالت کالیفرنیا
- کلیسای پادره پیو
- ساختمانهای B&B ایتالیا
جوایز و افتخارات پیانو
رنزو پیانو با طراحی فرودگاه بینالمللی کانسای ژاپن موفق به دریافت جایزه پریتزکر در سال ۱۹۸۸ شده است. افتخارات و جوایز پیانو:
- عضویت افتخاری جامعه معماران آمریکا، سال ۱۹۸۸
- دریافت نشان شایستگی از جمهوری ایتالیا، سال ۱۹۸۹
- مدال طلای مرکز سلطنتی معماران بریتانیا، سال ۱۹۸۹
- دریافت جایزه کیتو از بنیاد ایناموری ژاپن، سال ۱۹۹۰
- سفیر حسننیت یونسکو، سال ۱۹۹۴
- عضویت افتخاری دانشکده هنر و تحقیقات آمریکا، سال ۱۹۹۴
- جایزه میکل آنجلو ایتالیا، سال ۱۹۹۴
- جایزه پریمیوم امپریال ژاپن، سال ۱۹۹۵
- جایزه اریز موز در آمستردام هلند، سال ۱۹۹۵
- جایزه لئوناردو ایتالیا، سال ۲۰۰۰
- دریافت لقب سلطان معماری ایتالیا، سال ۲۰۰۰
- جایزه وکسنر از اوهایو آمریکا، سال ۲۰۰۱
- دریافت مدال طلای AIA، سال ۲۰۰۸